EDEBİYATDAİMA’NIN ÖYKÜSÜ

Şüphesiz her okur nitelikli metinlerle karşılaşmak ister. Edebiyat ve okuma eylemi daha iyiye doğru çıkılan yolda bitmeyecek bir arayıştır. Edebiyat yolculuğunu “daima” uzun soluklu bir keşif süreci olarak gördük ve yola bu bilinçle çıktık. Çünkü kendini yenilemeyen, kendiyle mücadele etmeyen, kendini aşmak için çabalamayan bir edebiyat ve kültür dünyasının kurumaya mahkûm olduğunun farkındayız.

Edebiyat Daima, birkaç ay içinde hazırlanmış bir proje değildir. 2007 yılında fikir olarak ortaya atılmış, çeşitli deneme ve incelemelerden sonra siteyi sürdürebilecek yeterlilikte bir ekip kurulamadığı için bir süre nadasa bırakılmış bir projedir. 2010 ve 2015’te de ne yazık ki girişimlerimiz yarım kalmıştı. Ancak günümüzde hem teknik imkânların gelişmesi hem de yıllar boyu bu mecrayı izleyerek edindiğimiz deneyim, sitenin kendi kaynaklarıyla ayakta durup kültür ve edebiyat hayatına yeni bir ses ve soluk getirebileceği inancımızı tazeledi.

Sitemiz benzer sitelerle rekabet etmek gibi bir amaçla yola çıkmadı. EdebiyatDaima’nın hedefi öncelikle kendini yenilemek, yenilendikçe kendini aşmaktır. Biz, içinde bulunduğumuz acemilik ve çıraklık evresini bisiklete binmek gibi düşünüyoruz: Yola veya tekere bakarsanız yıkılırsınız ama ileri bakarsanız eninde sonunda hedefinize doğru yol almaya başlarsınız.

EdebiyatDaima; “daima” edebiyatı önceleyecek, içerikten tasarıma eksiklerini ve kusurlarını günden güne düzelterek okurlarını ziyaretçi olarak değil ev sahibi olarak görecektir. Bu mecranın emeklemeye başladığı şu zaman dilimi, sitenin daha iyi, doğru ve nitelikliye koşar adım yürüyeceği daha güzel günlerin de işaret fişeğidir.

Biz buradayız sevgili okur, hoş geldin!

YAYIN İLKELERİMİZ

EDEBİYATDAİMA.COM sitesinde yazılarla ilgili birinci önceliğimiz nitelikli ve özgün metinlere yer vermektir. Edebi açıdan bütünlüklü ve kaliteli, düşünsel açıdan ise tutarlı ve yazılar aramaktayız. Haber, duyuru ve tanıtımlarda işlenen konuların güncel olması gerekmektedir. Ancak kitap tanıtımlarında eski kitaplar veya mevcut kitapların eski baskıları da işlenebilir. Yayımlanması için tarafımıza gönderilecek yazılar Word formatında olmalı ve haber yazıları haricinde 400 sözcükten kısa olmamalıdır. Haber nitelikli olanlar dışında 400 sözcükten daha kısa yazılar değerlendirmeye alınmayacaktır.

Gönderilecek yazı ve haberler özgün olmalı ve daha önce hiçbir mecrada yayımlanmamış olmalıdır. Buna dergiler, gazeteler, kişisel web siteleri, sosyal medya hesapları ve çeşitli online grup / forumlar da dahildir. Basın bültenleri ise başında “Basın Bülteni” ibaresi ile yer alacaktır. Küfür ve hakaret içeren, muhatabını taciz eden veya zorbalığa maruz bırakan yazılara kesinlikle yer verilmez. EDEBİYATDAİMA.COM için önce “insan” gelir ve insan onuru, tartışmaya kapalıdır.

Sitemizde siyasi içerikli yazılara ve yorumlara yer verilmez. Kamplaşmaya, ayrışmaya, ideolojik çekişmelere zemin hazırlayacak yazıları göndermemenizi rica ediyoruz. Demagojik nitelikli, hamasi söylemlerle kaleme alınmış yazıları tasvip etmiyoruz. Etik değerleri zorlayan, ahlaki sınırları aşan yazılara sitemizde kesinlikle yer verilmeyecektir.

Yazılarda kaynak göstermek amacıyla dipnot kullanılmamasını rica ediyoruz. Dipnot, ancak ek bilgiler ve açıklamalar için kullanılmalı ve dipnot sayısı beşi geçmemelidir. Kaynak gösterimi için APA yöntemi (parantez içi atıf) kullanılmalıdır. Alıntılar mutlaka birincil kaynağıyla birlikte gösterilmelidir.

Yazıların her türlü hukuki sorumluluğu yazarına aittir. EDEBİYATDAİMA.COM bu konuda sorumluluk kabul etmez. Hukuki bir ikaz durumunda ilgili yazı kaldırılacaktır. Web sitemiz kâr amacı güden bir organizasyon değildir. EDEBİYATDAİMA.COM sitesinde yayımlanan yazılara telif veya herhangi bir ücret ödenmez. Yazılar yayımlansın yayımlanmasın iade edilmeyecektir. Eser sahipleri yazılarını bize göndermekle editörlerimizin metnin bütünlüğünü ve özünü bozmayacak küçük düzeltmelerini de kabul etmiş olurlar. Eserlerin yayımlanmasıyla ilgili herhangi bir sözleşme yapılmayacak, yazı gönderen herkesin bu şartları kabul ettiği varsayılacaktır.

#DaimaEdebiyat #EdebiyatDaima

EdebiyatDaima Ekibi

KOL DÜĞMELERİ
Muhammet Erdevir

Barış Manço'ya

Can bu, aydınlığa kaçıyorum derken 
Düşüverir kesif, amansız bir kuyuya

Tutundum dedikçe satır satır, sayfa sayfa
Katman katman çoğalıyor
Çırpınıp içimde döndüğüm karanlığım
Kararsız bir karanlık bu, sarhoş
Dalgaları kızgın, rüzgârı kasvet
Şarkılara sığınmak istiyorum bu kırılmalardan
Yapma diyor, hatırım için yapma
Bu kıyısız denizin ortasında, kendini yok yere acındırma
Sorar gibi yap ama soru sorma
Anlamazdan gel ama anla
Her veda imtihanın bir parçası
Merhabaların hemen ardında

Kol Düğmeleri’ni açıyorum
Düğmelerle kavgam var çok eskiden
Birleşmeyen, kopan, daim ayrılan
Koparılan düğmelerle aramda hep kavga
Bir düğme daha kırılacak sonra ben
Sonra gökyüzü düşecek ardına

Hayır diyorum, dur
Şarkılar seni, en çok da gidişini söylüyor
Acımak değil bu, acındırmak hiç değil
Yarası yara açan bir izi takip ederek
Gizemli, tutkun, yorgun adımlarla
Derin sularda sınıyoruz birbirimizi

Öyle kurşun misali ölümcül kayalıklarda
Uçurumlar, sonsuz sivri parmaklarıyla
Soruyor tek tek, yargılayan ve keskin bir dille
Bu döngü sonsuz, cevabını bildiğin soruları sorma
Demek geçiyor içimden dalgaların peşinden

Ama hayır, acındırmıyorum kendimi
Dünya kötü, önemsiz bir ayrıntı içinde ben
Hiçbir sonucu değiştiremeyen yalnız başıma ben
Şarkıları dinlesem, ciğeri kebap eylesem de hayır
Acıya kurşun işlemez, böyle demiyorlar mıydı eskiden?

Çöldür dünya, artık biliyorum
Çöldür kararsızlığı insan soyunun
Gözlerini yeteri kadar uzun kapattığında 
Su, suya yazılan yazılara dönüşür
Belki de yazı, suya yazılınca değerlenecektir 
Gelenlerin ve gidenlerin değerini kim kestirebilir?

RAĞMEN

Okan ALAY

Ne diye geldik buraya şimdi? Bir açıklama yapmadan beni öylece bırakıp gitti. Hemen dönerim, demişti oysa.

Sabahtan beri bir şey yemedim. Sadece bir bardak çay içtim biraz önce.

İçe dönük bir gün. Şu saate dek dışarı çıkamadım. Hoş, çıksam yabancısı olduğum bu yerde nereye gideceğim ki?

Beklemek yoruyor. Beklerken de kaybolur mu insan? Oluyormuş galiba.

Dön dolaş aynı yerdeyim. Kapanıp kaldım bu soğuk karenin içinde bir gölge gibi. Masa, sandalye, dolap, sehpa, avize, perde… Etrafımdaki hiçbir şey biraz olsun bu soğukluğu giderecek bir etki uyandırmıyordu. Çoğu eprimiş eşyanın rastgele dizilmiş gibi durduğu ve sanki yıllardır kullanılmamış gibi kir pas içinde göründüğü bu izbe yerde ne işimiz vardı ki? Beni buraya getirdiğine göre, vardır bir bildiği? Bu evin, insanın içini tuhaf eden ekşimsi kokusu, güneşin içeriye sızmaması için perdelerin sıkı sıkıya kapadığı pencereleri ve köşelerini örümcek ağlarının sarıp sarmaladığı heyula gibi duran duvarları, başlı başına yetiyordu kasvetim için. Davetsiz misafir olarak gelmiş olmam umarım örümceğin canını sıkmamıştır. Nerden mi çıkardım bunu? Sevgili yazarım romanıyla ilgili notlar aldığında, Dostoyevski’den aktarırken duymuştum galiba, pekâlâ bir örümcekle aynı odadaysanız sizi oda arkadaşı sanırmış. Bu örümcek efendi de öyle sanmasın! Onu teskin etmeliyim, sen keyfine bak efendi, burada kalacak değilim. 

Şükür ki caddeye bakan bu oda, biraz daha tahammül edilecek gibiydi.

Perdeyi açıyorum. Dışarıda çatılarda ve kuytu yerlerde hükümranlığı süren kaskatı kesilmiş kar ve ona eşlik eden kuru soğuğa rağmen, güneşin ışıltısı bir nebze olsun aydınlığıyla sızıyor içeri. Biraz yaşamak…

Pencere dibindeki sedire uzandım. Zamanın sarkacında sallanır gibi uyku ile uyanıklık arasında gidip geliyorum. Hâlâ dünün yorgunluğu var üzerimde. Gün, nahoş bir şarkıyı defalarca dinlercesine sıkıcı geliyor bana.

Çıkabilsem.

Bırakıp gitmeseydi... Böyle eli kolu bağlı kalmasaydım ya burada.

Hiç böyle yapmazdı oysa! Hiç bırakıp beni gitmezdi, ne bu şimdi? Ne halin varsa gör der gibi.

Bu yeni romanını yazarken huy mu değiştiriyor ne? Saldı beni bitmemiş bir sayfanın yığılmış sözcükleri arasına, sonra da çekip gitti. 

Hadi bakalım, ne olacak şimdi? Tabii sizin için hava hoş, umurunuzda mı? Keyfiniz yerinde. Canınız mı sıkıldı, alır başınızı gidersiniz gönlünüzün istediği yere. Ya ben? Kaldım burada cümle yalnızlık içinde.

Sonraki sayfaya bir taşabilsem... Bir şeyler değişse keşke.

Önceyi sonraya taşıyamamanın belirsizliğinde, varlık ve yokluk arası bocalıyorum. Olsam ne, olmasam ne? Kim farkında zaten yazarından başka?

Şimdi benim farkıma varın diye yakaladığım bu fırsatla yazarıma rağmen sesimi ulaştırıyorum size, eminim şaşırıyorsunuzdur. Ne yapayım, başka çarem mi var? Ancak böyle bir nebze olsun nefes alabiliyor, bir ses olup sizde kendimi bulabiliyorum. İçine düştüğüm bu cendere, düş mü, gerçek mi ya da gölge mi, iç ses mi, söylersiniz bana belki.

Ne dersiniz?

Ee, konuşmayacak mısınız? Size diyorum, duymuyor musunuz beni?

(…)

Haklısınız, henüz bitmemiş bir kurgunun adı sanı bile bilinmeyen bir karakterine kim, niye cevap versin ki? Kendine rağmen hiç/birine!

(…)

Sükût ikrardan diyorsunuz. Anlıyorum.

Öyle olsun, siz öykülerinizi okuyadurun, ben kaldığım bu sayfada başımın çaresine bakarım artık, ne yapayım? Görüşmek üzere. Kim bilir artık nerede, ne zaman, nasıl?

Peki. Cümleten sustuk.

Kaldığım yerden devam…

Dışarıda ipil ipil bir yağmur.

Gün akşam olmuş bile.

Gelse ya artık yazar efendi. Umurunda olsam, böyle bekletir miydi beni?

Allah bilir ne zaman gelecek? Nesibe, Azmi, Hasibe Abla, mahalleli merak etmiştir şimdi beni. Ne umduk, ne bulduk! Onlar önceki sayfalarda kendi mecrasında oh ne güzel, ben burada bir başına... Of, of!

Neredesin gel artık bilmem kaçıncı günün yazarı, Kaldığı Yerden diyelim.

DOĞAYA ÖVGÜ

Elif Yavaş

Kelimelerimden itizar eden gönül alfabemin masumane heceleriyle diz çöktüm öykümsü satırlarda. Küçük mutlulukların alevlenmesine hayran kaldı hırçın deniz ve deli rüzgâr da. Rengin saçlarını yemyeşil çimlerde savurdu masmavi dalgalar. Eleğimsağmanın renklerine vurgundu yakamoz parıltıları bile. Gözleri hep intizarla yanıp durdu hasretimin. Sen yoksun diye bu şehir bize küstü ey güneş! Ay yüzlü simalarımıza randevu verircesine tabak gibi ısıttın altın saçan ışınlarını.

Ne güzeldi güneş yüzlü satırlar, ay ışığına damga vuran şiirsel şarkılar. Sait Faik’in deniz öykülerine randevu verircesine şımarttım benzi atan düşlerimi. “Düş peşime!” der gibi emredercesine düş peşine düştüm de düşler diyarıyla yüz yüze görüştüm. Düşeyazdı maziye dair karamsarlıklar, öleyazdı modası geçen hatıralara. Susam tanesine bereket olurcasına gökten “sen” düştü, nefesi kesildi mısralarımın. Şipşirinsin ey güneş! Zarif mi zarifsiniz inci misali yere düşen sevgili kar taneleri. Siz olmasaydınız doğmazdı hiçbir mısra, siz varsınız diye kelime oyunlarından usandı şu doğa. Duamın duasına yetişir de zinciri olur düşlerimin tepetaklak hayalleri.   

Ansızın Ömer Seyfettin’in edebî hikâyelerine yolcu oluverir yüreğimdeki kar taneleri. Kalemimden sevgi damlar da esiri olurum gökyüzünün. Sevdim seni bir kere, edebiyatsın diye seçtim tabiata bakan gözlerini. Ellerinin sesi oldum bir gram ilham uğruna. Bir kucak dolusu hasrete büründü vuslat saatim. Ne hoşsun ey gökyüzü! Dolunaydan güneşe, yıldızlardan kar tanesine dek roman yazasım var nedense. Bir gece vakti ilham gelir de mum ışığımın kelebeği olurum. Mum ve kelebek timsali aşka kavuşur ellerim. Mevlana’nın altın değerindeki sözlerinin konuğu olur şu dilim. Ah dil’im! Dilim dilim dil/imle beni, ne gelirse başıma senden gelir dil’im. Tatlı sözün de kötü sözün de kurbanı olur şu inci dişlerimin ardına gizlenen dil(im).

Kuşların çığlığına gelin olur şarkılar, gül dalına asılı kalıverir unutulmuş mısralar. Orhan Veli’nin Boğaziçi’ne olan sevdası misali anamın ninnisinin tutkunu olurum an gelir. An gelir çocukluğumu kucaklar ellerim, gün gelir maşuku olurum geçmişimin. Papatya sarısı düşlerde birken özlem, nasıl da şımarmak ister gökten sağanak boşanırken. Sicim gibi yağan yağmur damlacıklarının gölgesinde duaya uzanır merhamet elleri. Yeryüzü seccade olur, selâma durur ağaç dalları. Ne muhteşemsin ey yeryüzü! Bir avuç tohum eksem bir yerine bin verir toprak kokulu ellerin. Kara toprağın sancısını çeker şu yeryüzü. Topraktan geldi, yine toprağa dönecek âdemoğlu. Esiri olduk şu fani dünyanın, makyaj yapıp da aldattı bizi dünya hayatı.

Naifsin, muhteşemsin ey gökyüzü! Her şeyinle inci gibisin, doğalsın. Güzelliklerden yana tüm güzellikler benden sana armağan olsun. Çocukken gökteki pamuk beyaz bulutlara bakıp hayaller kurardık. İşte biz o tertemiz neslin çocuklarıydık. Bulutların üstünde kitap okumayı, sonsuzluğa kanatlanmayı, meleklerle komşu olmayı hayal ederdi minik kalbim. Kucakla bizi gökyüzü, tabiat ananın kucağına sımsıkı sarıver. Yok olsun tüm kötülükler, şu fani dünya pamuk misali düşlere bürünsün. Her zıtlığa rağmen yaşamak güzel şey doğrusu…