Editörümüz İsmail Kılınç'ın Balta Dergi ekibiyle yaptığı söyleşiyi okumak için tıklayınız.

Ahmet Menteş'in "KARANLIĞA TAPANLAR" adlı şiirini okumak için tıklayınız.

Nisa Eser'in "PAYİDAR ÖMÜR" adlı öyküsünü okumak için tıklayınız.

Serap Yalçın Pamuk'un Yuva, Radikal Şıkların Sayımı ve Gösteri Toplumu adlı kitapları incelediği yazısını okumak için tıklayınız.

Deniz Kara Kavalcı'nın Mark Twain'in İnsan Nedir? adlı kitabını incelediği yazısını okumak için tıklayınız.

Lale Şeyda Gülsoy'un Tarkovsky'nın The Stalker filmine dair yazdığı "YOLCU YOLUNDA GEREK" adlı yazısı için tıklayınız.

Birgül Yangın Aslanoğlu'nun "HALK KÜLTÜRÜNÜN TÜRK SİNEMASINA YANSIMASI" adlı yazısını okumak için tıklayınız.

Segâh Gümüş'ün Black Swan (SİYAH KUĞU) filmini psikolojik açıdan incelediği sinema yazısını okumak için tıklayınız.

***

Haydar Ergülen "UYKULAR GAZELİ" adlı şiiriyle Edebiyat Daima'da. Şiire ulaşmak çin tıklayınız. 

Muhammet Erdevir "SON GÜL İÇİN PRELÜT" adlı öyküsüyle Edebiyat Daima'da. Öyküye ulaşmak için tıklayınız.

Derya Gündoğdu "ÇOCUK KALBİNDEN DÜNYAYA - BEYAZ GEMİ" adlı yazısıyla Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Zübeyde Güllüce "RUH ADAM” ROMANI ÜZERİNE “AYKIRI” BİR DENEME adlı yazısıyla Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Merve Yıldız "GECENİN TILSIMI" adlı yazısıyla Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Seval Karakoyun "GECE RAHMİNDE CENİN" adlı şiiriyle Edebiyat Daima'da. Şiire ulaşmak için tıklayınız.

Aslı Hilal Menteş "SÖYLEMEK MÜMKÜN" adlı yazısıyla Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Saniye Kısakürek "SORGU (II)" adlı şiiriyle Edebiyat Daima'da. Şiire ulaşmak için tıklayınız.

Damla Nur Akkirpi, "ÖLÜMÜ DÜŞLEŞTİRMEK YAHUT DÜŞÜ ÖLÜMSÜZLEŞTİRMEK" adlı yazısıyla Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Ersin Kartal" EYYAMIBAHUR" adlı şiiriyle Edebiyat Daima'da. Şiire ulaşmak için tıklayınız.

Zeynep Yolcu, Süleyman İleri ile "KIRMIZI MÜREKKEP" üzerine bir söyleşi gerçekleştirdi. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Mustafa Ersin Taşdemir "GÜN BOZUMU" adlı şiiriyle Edebiyat Daima'da. Şiire ulaşmak için tıklayınız.

Işık Sungurlar "KAR HELVASI, SOĞUK VE TATLI MANASINDA DİDEM MADAK" adlı incelemesiyle Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Hatice Tarkan Doğanay, "BENZEŞMEK" adlı şiiriyle Edebiyat Daima'da. Şiire ulaşmak için tıklayınız.

Emel Koşar "TURGUT UYAR'IN İLK ŞİİR DURAĞI" adlı incelemesiyle Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Damla Nur Akkirpi "TİLKİ ÖPÜŞMESİ" adlı şiiriyle Edebiyat Daima'da. Şiire ulaşmak için tıklayınız.

Ersin Kartal'ın, Eray Sarıçam ile şiir ve edebiyat üzerine gerçekleştirdiği söyleşi Edebiyat Daima'da. Yazıya ulaşmak için tıklayınız.

Birgül Yangın Aslanoğlu, "HALK KÜLTÜRÜNÜN TÜRK SİNEMASINA YANSIMASI" adl

“EDEBİYAT DAİMA” ÜÇÜNCÜ YILINI SELAMLARKEN

Muhammet Erdevir

Bir derginin, internet sitesinin hatta fanzinin var olma sebebi nedir? Şüphesiz en başta sesini kalabalıklara duyurma ihtiyacı yatar bunun altında. Ayrıca bir yayın yapıyor olmak, amatörce de olsa, yayıncılık alanında bir deneyim katar.  Sizi yeni kitlelere ulaştırır, edebiyatçı ve okura bir pencere daha açar. Zor olan başlangıçta ortaya koyduğunuz ilkeleri koruyabilmek, çizginizi koruyarak daha ileri taşıyabilmektir. İki yıllık bir deneyim böylesi bir soruya yanıt vermek için kısa bir süre ancak çizgimizden taviz vermediğimiz hissi baskın bende. Bu yüzden Edebiyat Daima ekibi adına içim rahat. Fakat gelecek ne gösterecek, işte bütün mesele bu.

Ekim 2018’de yayına başladığımızda birkaç kişiyle yola çıkmıştık. Amacımız basılı ve dijital dergilerden farklı olarak edebiyatçı ve okura daha geniş katılımlı bir platform sunmaktı. Geldiğimiz noktada, henüz hedeflerimizin uzağında olsak da bunu başardığımızı söyleyebiliriz. Artık her hafta on yazı ve şiiri yayına alıyor ve site içeriğini her cumartesi güncelliyoruz. Ayda kırk esere ulaşıyoruz ki bu konuda birçok basılı dergiden hem nitelik hem de nicelik bakımından iyi durumdayız. İki yılda 400 esere ulaştık, onlarca yazar ve şairi okurla buluşturduk. Kitap tanıtım yazıları, denemeler, söyleşiler, öykü ve şiirlerle okura dopdolu bir içerik sunduk; sunmaya da devam edeceğiz.

İlk günden beri editörlü bir yayın politikası sürdürmeye dikkat ettik. Okunmadan, incelenmeden yazı ve şiirleri yayına almıyoruz. Gelen yazıları aynı gün yayına alsak okur ve edebiyatçı nezdinde kredimiz yükselecek belki ama nitelikten uzaklaşmadan çizgimizi korumanın yolu sabırla çalışmaktan geçiyor. Şiir ve düzyazı olmak üzere iki yarı editör grubumuz var ve arkadaşlarımız eser toplama ve incelemede fedakârca çaba sarf ediyor. Bu çabamız ilerleyen yıllarda da sürecektir. Aksi halde yola çıkma amacımızdan sapmış oluruz.

Salgın sürecinde yerelde yaptığımız okuma programlarını dijital ortama taşıdık. Edebiyat Daima’nın okur atölyesi olan Daima Okur, yirmi beş kişilik bir ekiple her cumartesi birbirinden değerli metinleri inceliyor ve tartışıyor. Edebiyat Daima adına yaptığımız en güzel işlerden birinin bu olduğuna inanıyorum. Sosyal medyada paylaşmadığımız halde YouTube’a yüklenen program kayıtlarının ilgiyle izleniyor olması yaptığımız programların ilgi gördüğünün en büyük kanıtı. Daima Okur programı kasım ayından itibaren yoluna Daima Okur Daima Kitap adıyla devam edecek ve altı aylık bir süreçte on iki kitabı konuk edecek.

Sosyal medya hesaplarımızı tüm kanallarda aktif olarak kullanıyoruz. Özellikle Instagram’da oldukça ilgili bir takipçi kitlemiz var. Bu yıl başladığımız Instagram canlı yayınlarımız ile edebiyatçılarla okurlar arasında köprü oluşturmak için yeni bir kanal açmış olduk. Instagram canlı yayınlarımız da bundan sonra düzenli olarak devam edecek ve ilgi çekici konuları konuşup tartışmaya devam edeceğiz. Yaklaşık 12 bin takipçiye ulaştığımız bu platformu, sanatın ve edebiyatın güzelliklerini yaymada etkin bir araç olarak kullanmaya devam etmek istiyoruz.

Okurlara ve yazarlarımıza özellikle teşekkür etmek istiyorum. Çok az takipçiyle yola çıktığımız şartlarda bile bize inanarak eserlerini veren yazar ve şairlere ekip arkadaşlarım adına müteşekkirim. Yazısını ya da şiirini bize emanet eden edebiyatçılar olmasa Edebiyat Daima’nın kişisel bir blogdan farkı olmazdı. Bugün aylık 12-15 bin tıklama bandına oturmuşsak bu, en çok da onların sayesinde gerçekleşti. Dilerim yolculuğumuz devam eder.

Editörlerimiz: Zübeyde Güllüce, İsmail Kılınç, Hatice Yıldırım, Saniye Kısakürek, Ercan Sağlam, Ersin Kartal ve Emine Gündüz Menteş.

TOPRAKTAN ÖTE
Emine Gündüz Menteş

İki dünyadan emdim sütü
İki tazeliğin apaçık kokusunu işittim
Yaşamak dediğin cehennemde beyazlık
İki göğüste yer bulup sığınmak kötülükten
Eninde sonunda ayrılacak dudağım
Senin ucu koyu cennetinden

Dünyaya sığdıramadıkları kutsal rahmim eridi
Erittiler yılgın çağda varlık sürüsü
Topraktan öte cennet yok
Ben dişlerine emek bilemiş yılgın kadın
Tüm çıplak bedenlerde görmüş ateşi
Yıkanmış gözlerin şeytanla mücadelesini
Yanan dudakların şehvetle bakışını...

Tüm cellâtlar hain ilan edildi
Ölüm unutur acıyı, ateş unutur
Toprak unutmaz dediler, cellâtlar inandı
Zindanlarda doğan çocuklar için ölüm yasaklandı
Düşünceleri çürüttü doğmak denen yanılgıyı…

İçimde neye vardımsa
Ben yoktum orada
Kadınlığımda gördüğüm kırmızı dişi kuyuda
Kaç sen boğuldu geceleri, saymadım

İçimde bir şey var, azalarak artmakta
Sevgi arzulayarak çürümeyi gerektirir
Ben unutmadım kadınlığımı
Dünya unuttu ama…

YÜZSÜZ YÜZ
Nuri Tarkan

“İnsanın sevilebilmesi için yüzünü saklaması gerekir. Yüzünü birazcık gösterdi mi sevgi yok olur.” DOSTOYEVSKİ (Karamazov Kardeşler)

“Başkasından saygı görmek istersen, önce ve en önemlisi kendi kendine saygı duymalısın; ancak bu şekilde kendini saydırabilirsin.” DOSTOYEVSKİ (Ezilenler)

Alnından yastığa doğru yavaşça ter damlası süzülüyordu. Yatak odasının penceresinden yüzüne yoğun bir güneş ışığı geliyordu. Uykudan tam uyanamamıştı, ama güneşin ışıkları tüm gücüyle rahatsız ediyordu. Uykuda mı uyanık mı tam kestiremediği bir an. Çok fazla terlemiş. Hem uyuyor hem de vücudunun büyük bir kısmının terden ıslandığını fark ediyor ve rahatsızlık hissediyordu. Sabahın cıvıltısı ve canlılığı bütün gücüyle onu uyandırmaya çalışırken, o olanca gayretiyle uykuya devam etmeye çalışıyordu. Henüz çok erken olmalı. Vücudu ve kasları uyumaya çalışıyor. Dışarıdan gelen uyarıcılara beyninin verdiği tepki yüzünden kendini vücuduna teslim edip uykuya devam edemiyordu. Yavaş yavaş bulunduğu durumu idrak etmeye başladı. Yatak odasındaydı. Sabahın bilinmez bir saatinde. Uyumak istiyor. Güneş ve sıcak onu zorla uyandırıyor. Artık yeri de, zamanı da, koşulları da algılayabilecek kadar uyandı. Altını ıslattığını fark eden ama yataktan kalkmak istemeyen bir çocuk gibi, sanki tekrar uyuyabilse bu rahatsız edici durumdan kurtulacaktı. Gözüne gelen güneşten kurtulmak için kafasını diğer tarafa çeviriyor. Kafasını çevirmek için yastıktan kaldırıp tekrar koyduğunda yastığın ne kadar da fazla ıslandığını fark ediyor. Bütün ısrarına rağmen uyuyamadı. Artık kalkmalı. “Doğanın şartlarına daha fazla direnemeyeceğim. Ölmemişim! Kalkayım.”

Yavaşça doğrulup yataktan ayaklarını sallandırıp oturdu. Tişörtü ıslak, saçlarının içi terlemiş, yüzü nemli. Kaşından bir ter damlası süzülüyor, kenarından gözünün içine giriyor. Terin yaktığı gözünü tişörtü ile silmek istese de terden ıslanmış olduğu için gözü daha çok yanıyor. Çaresizce, gözünü kapatıp bekliyor. Yüzünü yere doğru eğdi, bekledi, gözünü birkaç kez kırpıştırdı. Yanma hissi azalmaya başlamıştı. Kendini çok bunalmış hissediyor. Bir süre ne yapacağını bilmeden öylece yatakta oturdu. Gözü komodinin yanındaki masketöre ilişti. Sabahın verdiği uyuşuklukla homurdanarak: “Bu masketörleri hiç sevmem. Evin her yeri bunlardan…” yatak odasında, salonda, çıkışta ve evin muhtelif yerlerinde irili ufaklı vardı bunlardan. Bugün işinin olmadığının aklına gelmesi sıkıntısını biraz azalttı. Ayağa kalktı, ıslak tişörtü çıkarıp, terli yüzünü ve saçlarını silip yere attı.  Yenisini giydi. İçeri doğru yürüdü. Hala uyku sersemliğinin verdiği gevşeklikle, “Maskesiz, kahvaltı, güzel.” Diye geveledi.

Salonun önünden geçerken kapısında durdu ve ne yapacağını bilmez bir şekilde içeri doğru baktı. Salon bu evde yaşayan insanın mutsuz bir insan olduğunu gösteren açık emareler barındırıyordu. Dağınıklığıyla, etraftaki boş şişelerle, hiçbirine başlanmamış kitaplarla, bacağı kırılmış bir sehpayla, tek camı kırılmış gözlükle, hiç temizlik yapma gereksinimi duyulmadığından yerlerde öbekleşmiş toz ve saç kalıntılarıyla içinde yaşayanın mutsuzluğunun veya umutsuzluğunun salonun her köşesine sirayet etmiş olduğu anlaşılıyordu. Yerde duran telefonuna bir mesaj geldi. Hışımla eline alıp mesaja bakmadan telefonu tamamen kapattı. Anlaşılmaz bir sesle söylendi “henüz maskemi takmadım dolayısıyla mesaj attığınız kişi değilim henüz.” Maske takmak zorunda oluşunu hatırlaması içindeki öfkeyi tazeledi.  “Ama neyse ki bugün tatil, gideyim önce bir şeyler tıkınayım.”

Salondan çıkarken ayağı kenarda duran masketöre takıldı. Masketör yere devrildi. Gülen maske, ağlayan maske, düğündemutluveisteklioynama maskesi, yanındangeçengüzelkızayakışıklıgörünme maskesi ve arkadaşınınaldığıpahalıarabayaeveveyaherhangibirşeyeseviniyormuşgibigörünme maskesi salonun içine televizyonun önüne doğru savrulurken, cenazedeüzgüngörünme maskesi, toplumunyüzdedoksanınıninanıyormuşgibigöründüğüinancainanıyormuşgibigörünme maskesi, hüzünlü maske, ilkbuluşmagünükendiniilginçleştirme maskesi ve çokyıllıkilişkidesadıkbirpartnerolma maskesi de salonun kapısından koridora doğru fırladı. Yeni uyanmıştı, maskesizdi ve rahat denebilecek bir havadaydı. Maskelerin etrafa saçılması bugününün de kötü geçeceğine dair bir düşünce oluşturdu kafasında. Toplamak istemiyordu, elini bile sürmek istemiyordu. Sabahın bu saatinde gereksiz yere kirlenmek istemiyordu. Yine de bu maskelerin hayatının bir parçasında da olsa var olduğu gerçeği onu yere çökmeye zorladı. İstemsizce olduğu yere bağdaş kurdu ve başını ellerinin arasına alarak kalakaldı. Gözü ilkbuluşmagünükendiniilginçleştirme maskesine takıldı. Uzun soluklu bir ilişkisi geçen aylarda bitmişti. İlk buluşmalarını hatırladı, ne aptalca şeyler konuşmuştu. Kızda da aynı maskeden vardı. Ama şimdi uzaktan bakınca kızın saçmalamalarından ziyade kendi zırvalamalarını daha aptalca buluyordu. “Acaba kız da şimdi geriye dönüp baktığında kendini mi yoksa beni mi aptal buluyordu? Kesin o da beni daha aptal buluyordur. Belki de ilişkiyi bu kadar uzun sürdürmemizi sağlayan ortak noktamız da buydu; ikimizin de beni aptal buluyor olması.” Maske takmayı sevmiyordu, ama zorundaydı. Sürekli, maskeli hallerinde yaptığı şeyleri irdeleyip duruyordu. Maskelerden şikâyeti olmayan ezici çoğunluk ise onun gibi kendisine yüklenen insanları görünce hiç fırsatı kaçırmayıp, kendilerini aklarcasına eleştiri maskelerini takıp olanca güçleriyle saldırıyorlardı. Bu ezici çoğunluğa göre maske takmamak en iyi tabiriyle sosyal uyumsuzluktu, ucubelikti. Biraz direnip meramını anlatmaya çalışınca ise işler çirkinleşiyor, ucubelik anarşistliğe, ahlak yozlaştırıcılığına, hainliğe, din ve millet düşmanlığına, toplumsal ayrıştırıcılığa varıyordu. Bu maske sevmezlerin maruz kaldıkları en büyük kötülük ise bir kez daha deneyimlenemeyen, tek sıkımlık olan hayatta(yaşantıda) ya maske takarak kalabalığın içinde yalnız kalmak ya da maske takmayarak gerçekten yalnız kalmaktı.

Salonun ortasına oturup kalmıştı elleriyle yüzünü yokladı. Dokunduğu şey gerçekti. Gerçek kendisiydi. Yüzsüzdü ama kendisiydi. “Yüzsüz” dedi, “ben Yüzsüz’üm…”

Yere dağılan maskeler sadece birkaçıydı. Daha çok vardı. Artık yeni yapılan evlerde maske odaları, dolapları, vestiyerleri, opsiyonel değil plandan tasarlanıp yapılıyordu. Biraz eski evlerde ise bu maskeler için değişik çözümler üretiliyor, bizim Yüzsüz’ümüzün de yaptığı gibi maskeleri asabileceğin bir sürü kolları olan masketörler kullanılıyordu. Genelde insanlar bu maskeleri görünmeyecek şekilde saklayabilecekleri bir düzenek oluşturuyordu. Birbirlerine misafirliklere gittiklerinde de ev sahibi misafirperverlik maskesini misafir ise bulduğunuyer maskesini takıyor ve ev ziyaretleri bu şekilde gerçekleştiriliyordu. Yüzsüz ise kimseye gitmez kimseyi de kabul etmezdi genelde. Kötü anıları vardı kendince. Bir keresinde bir misafirlikte, arkadaşının eşi o kadar iğrenç yemekler yapmıştı ki, ağzında çiğnemekte zorlandığı lokmayla ve ablak bir ifadeyle, yemeklerçokgüzelolmuşelinesağlık maskesini az daha yüzünden düşürecekti. Son anda odaya giren çocuk dikkatleri kendisine çekerek Yüzsüz’e, ağzındaki lokmayı peçeteye çıkartarak maskesini toparlama fırsatı tanımıştı. Sonuçta misafirlikte en temel maske bulduğunuyer maskesidir, bunu herkes bilir ve buna kimsenin itirazı olamaz. İtirazı olan da haindir, bölücüdür.

Uyum sağlamakta büyük zorluklar yaşıyor ve bazen hangi zamanda hangi maskeyi kullanması gerektiğini de karıştırabiliyordu. Bir keresinde de bir kız arkadaşı Yüzsüz’ün evine misafirliğe gelmişti. Bütün maskeleri ortadan kaldırdığını zannederken, kahve içmek için koltuğa oturduklarında mastürbasyon maskesi yastığın arkasından fırlayıvermişti. Kız da sanki kendisinde kendinidahagüzelveseksigösterme maskesi takmamış gibi Yüzsüz’le dalga geçmişti. Aslında o sırada da Yüzsüz’de özgüveniyüksekneyaptığınıbilenkuulgenç maskesi vardı. Esasen mastürbasyon gibi seks gibi cinsellikten utanmadığını gösteren tabularıolmayanentelektüel maskesi de vardı ama nereden bilecekti ki hazırlıksız bir şekilde yakalanacağını. Kız dalga geçince, yüzündeki maskeyle bu durumu ve maskesini toparlamakta zorlanmıştı. Keşke yastığın arkasında kitapkurdu maskesi fırlasaydı. O zaman sadece maskesini saklamayı becerememesinden utanırdı biraz. Kaşla göz arası içeri gidip yüzüne karşısındakiniezereküstünlüksağlama maskesini takmıştı da durumunu ancak toparlayabilmişti. Bu maske pek yüzüne oturmuyordu ama o günü kurtarmaya yetti denebilirdi. Yüzsüz, yaşadığı bu tip zorluklardan ötürü artık gerek kalmadıkça kimseye gitmiyor kimseyi de kabul etmiyordu. Hayatını minimum insan ilişkileriyle yürütmeye çalışıyordu. Gitgide yalnızlaşıyor ve dengesizleşiyordu.

Salonun ortasında, başı ellerinin arasında, yerde oturan Yüzsüz’ün, bu ve benzeri düşünceler zihninde heyulalar halinde dolaşıyordu. “Herkes biliyor, ama hiç kimse konuşmuyor, dillendirmiyor. Bütün bir toplumun bu kadar sıkı sıkıya el ele olması ve ortak bir noktada ağız birliği yapabiliyor olması ne muhteşem, ne dokunaklı,  ne göz kamaştırıcı, ne acınası, ne hüzünlü, ne adil, ne acımasız, ne kör, ne naçar, ne riyakar, evet evet en doğrusu bu galiba ne riyakar bir durum.” Diyerek kafasını kaldırdı. Canı çok sıkılmıştı. Güzel bir maskesiz gün geçirecekti. Bir türlü kendisini maskelerden sıyırıp gerçek kendisiyle baş başa kalamıyordu. İşte tam zamanıydı. Maske takıp dışarı çıkması gerekmiyordu. Sadece kendisiyle kendisi gibi var olabilirdi. Yoğun çalışma temposunda elde edebildiği nadir fırsatlardan bir andı şuan. Heyulalarını defedip kararlı bir şekilde ve bir hınçla ayağa kalktı. Bu güzel günü saçma sapan düşüncelerle mahvetmeyecekti. Salondan çıktı. Az önce yere savrulan maskelerden görüş açısında olamayan bir maskesi gözüne ilişti ve büyük bir tiksinti ve öfkeyle sert bir tekme savurdu. Havada savrulan maske mutfağın girişindeki diğer masketöre çarptı. O da mutfağa doğru devrildi ve üzerindeki bütün maskeler mutfağa doğru dağıldı. Hınçla tekme savurduğu bu maske idariamirlerineiyigörünme maskesiydi. Bu maske şuan çalıştığı işe girerken ki mülakatta kullandığı,  prezantablgayretlitambuişiçinyaratılmışgelecektekendisinişirketteyöneticikonumundagörenverilenbütüngörevlerimesailerisorgusuzyapanpatronununçıkarıonunçıkarıolandoğmanınveoluşturduğubütünkişiliğinintamdabuişiçinuygunolduğunuhararetlisözcüklerlesöyleme maskeydi. İşi aldıktan sonra da maskenin ismi değişip amirlerineiyigörünme maskesi olmuştu. O gün maskeye çok iyi uyum sağlamıştı. Çünkü hayatta var olabilmesi, varlığını iğrenç olarak algılasa da sürdürmesi gerektiğini düşünmesi, içsel motivasyonu, canlılığı, canlılık motivasyonu Yüzsüz’ü o gün en iyi kabiliyle teşvik etmişti ve tam anlamıyla maskenin hakkını vermişti. Bu maskeden çok iğreniyordu. Çünkü bütün hayatını bu maskenin yalan getirisi üzerine kurmak zorunda kalmıştı. Gerçekte olmadığı bir kişi gibi davranmıştı, mecburdu. Yoksa şirket umurunda bile değildi hatta batsındı. Genleri ve doğası gereği yaşamaya bir şekilde devam etmeliydi. Yalan bir karakterle almıştı bu işi ama bu maske, sıkıcı da olsa bir hayat inşa etmesine de vesile olmuştu Bu maskeye o zaman bu derece uyum sağlayamasaydı şuan nerelerde ne yapıyor olurdu bilemiyoruz. Bu iş sayesinde elde ettiklerine rağmen bu maske sanki bütün bir hayatının boş olduğu algısının altını çiziyor ve sürekli bir huzursuzluk oluşturuyordu.

Bir maketörün devrildiğini daha görmek Yüzsüz’ü kendinden geçirdi. Mutfağa doğru koştu ve olan gücüyle bir de masketöre tekme attı. Havalanan maketör mutfak tezgahının üzerinde duran boş şişelerden ve bardaklardan birkaçını yere düşürdü. Düşen camlar bir bir yere düşüp kırılırken onlara bakakaldı. Bütün şangırtı bittiğinde etrafına bakındı. Bardağı taşmak üzereydi. En dibi gören insanlarda mecburi görülen gailesiz bir ifade oturdu yüzüne. Kendi farkındalığıyla ne kadar güzel umutlarla başlasa da sabaha, buhranlı uyanışı yılların biriktirdiği bir şeyler söylüyordu kulağına. Ne dediği anlaşılmıyor ama bir türlü umduğu huzuru bulamıyordu. Yüzsüz son zamanlarda böyle günler yaşar olmuştu. Gitgide kendisini toparlaması zorlaşıyordu, bugün ise başlı başına yıkık dökük başlamıştı.

“Ben de mi gitsem acaba” dedi. “Uzaklara, uzaklarda yok olmaya.” Kimi Yüzsüz’ler vardı, cesur Yüzsüz’ler. Yalnız yaşamamak adına ülkelerini, şehirlerini, doğup büyüdükleri memleketlerini, ‘memleketim’ diyemedikleri için terk edip,  yüzsüzlüklerine saygı duyacak olan kimi coğrafyalara kaçarlardı. Oralarda birikip kendi komün hayatlarını kurarlardı. Bir nebze rahat yaşarlardı belki ama, içlerinde hep terk etmek zorunda kalmanın öfkesi ve hüznü kalırdı. Hep biraz eksik ve yarım yaşamanın verdiği hüzün ve öfke. Bizim Yüzsüz ise başka bir ülkenin, şehrin yeni ve sağlıklı bir kişilik sağlayacağına inanmadığı için terk edip gitmeyi hiç düşünmemişti. Terk edip gitmenin, kendini öldürmenin başka bir versiyonu olduğunu, başka bir dilde, başka bir kültürde atılan kahkahaların bile yabancı kalacağını düşünürdü.

“Maskeli huzurum zaten yok. Maskesiz de artık yok. Neden ölmüyorum.” dedi yanı başında duran terlikleri giyerken. Kırılan camların ayağını kesmesini istemezdi. “Yaşantımın hiçbir alanında ve zamanında mutlu olamıyorsam neden ölemiyorum? Anlamını bilmediğim, anlam arayışının bile boş olduğunu düşündüğüm bu hayatı neden ısrarla yaşayıp duruyorum?” Yere dağılan maskelerin ve kırık camların üzerine basarken tekrar kırılma çıtırtıları çıkıyordu. Tezgâhın önünde yıkık halde duran masketörü sol eline aldı. Diğer eline ise masketörün hemen yanında duran yabancımüziksevmetürkçemüzikleribayağıvesıradanbulma maskesini aldı. Yüzüne doğru kaldırdı ve bağırarak “ulan ben türkü de seviyorum, sanat müziği de, klasik müzik te hatta bazen oyun havası bile dinliyorum” diye bağırdı maskeye ve kasıtlı olarak karşısında duran mutfak dolabının camına doğru fırlatarak dolabın camını kırdı. Hiç oralı olmadı. Mutfak masasının üzerinde duran derin büyük kâseyi kafasına geçirdi ve mehteran adımlarıyla camların ve maskelerin üzerine basarak, “ölüm diyordum en son değil mi yaşamak diyordum, evet bunlar önemli.” Bir kralın halkını selamlaması gibi sol elinde tuttuğu masketörü havaya kaldırıp bağırarak; “Benim için üzülmeyiniz veya endişe etmeyiniz. Ölemediğim gibi başarısızlıklarla dolu bir hayatı omuzlayabilecek kadar da korkağın tekiyim hayata karşı. Haydi ya Allah” diyerek mutfağın diğer köşesine doğru yürümeye başladı. Yürürken iki ileri bir geri yapıyor, kollarıyla ritim tutuyor ve bundan tuhaf bir zevk alıyordu. Az önce camını kırdığı dolabın önünde durdu, üç yıl önce aldığı arabayı, arabası olmayan arkadaşlarına gösterirken taktığı buhayattaniteliklivebaşarılıolanbenimsizdeğilsiniz maskesini aldı. Duraladı. Bir süre hüzünlü bir şekilde baktı. Bir şeyler söylemek istedi, söyleyemedi. Kafasında ‘yüzsüz yüzünün ikiyüzlülüğü’ gibi imgelemler belirdi. Bu maske Yüzsüz’ü çok incitmişti. Bütün sinirinin öfkesinin altında anlamlandıramadığı bir şeyler yatıyordu sanki; geceleri uyutmayan, gündüzleri bütün enerjisini emen bir şeyler.

Bir elinde maske diğer elinde masketör, gözleri istemsiz kapanıp açılmaya başladı. Kendinden geçiyordu. Bir histeri krizinin vermiş olduğu duygu karmaşası bütün vücudunu titretmeye başladı. Camların ve maskelerin üzerinde, ayakta kendinden geçiyor, boynunu yırtarcasına kafasını yukarı kasıyor, gözleri yarı açık vaziyette anlaşılmaz kelimeler sarf ederek kendisinden geçiyordu. Bir süre sonra midesinin oralarda bir yerlerde çakan bir kıvılcım Yüzsüz’ü kendine getirdi. Etrafını ve bulunduğu durumu idrak etikten sonra elindekileri yere attı. Histeri nöbeti geçmişti ama dipteki insanın gailesizliği hala yüzündeydi. “Kendine gel” derken terliklerini ayağından çıkarıyordu. Bakışları soğuk ve sabit bir hal almıştı.

Bedenini bilmez bir vaziyette çıplak ayaklarla camların ve maskelerin üzerine basarak mutfak tezgahına doğru yürümeye başladı. Cam parçalarının küçükleri ayağına batıyor büyükçe olanlar ise kesikler oluşturuyordu. Sandalyeyi çekip oturdu. Çaydanlığa doğru bakıyordu. ‘sadece kendi kendime bir kahvaltı yapmak istemiştim’ diye geçiriyordu içinden. O sırada ayaklarında oluşan kesikler mutfak halısını kana boyuyordu.

Bir saat sonra.

Mutfak temizlenmiş. Ocakta çay kaynıyor. Masanın üzeri harika bir kahvaltı ile donatılmış, Yüzsüz de masaya oturmuş kahvaltısına başlamak üzere. Bütün buhranlarından arınmış hissediyor. Bütün ruhsal ve fiziksel dağınıklığını toparlamış. Sandalyeye oturmuş. Ayaklarının kanayan yerlerini sarmış. Mutlu bir şekilde kahvaltısına başlamaması içi hiçbir sebep yoktu. Az önce yaşadıkları hiç yaşanmamış gibiydi. Sadece aklından geçirmiş olduğunu düşündü. Evin dağınık hali ile şu anki düzenli hali arasında geçen sürede neler yaptığını hatırlamıyordu. Mutfağın viran halinden kalan hiçbir belirti göremiyordu. Kahvaltısını hazırlamış ve oturmuştu galiba sadece. “Peki o görüntüler neydi? Buhranlı uyanışım sırasında gördüğüm rüyalardı galiba” dedi. Ellerini ovuşturarak kahvaltıya başlamaya yeltendi. Çay koymadığını fark etti. Ayağa kalktı camı kırık olan mutfak dolabının kapağını açtı, bir çay bardağı aldı, dolabın kapağını tekrar kapattı. Gözü kırık dolap camına takıldı. “Şu dolabın camını da yıllardır değiştiremedim gitti” dedi. Çayını koydu tekrar masaya oturdu. Yine bir şeyler eksikti. Etrafına bakındı, bir şeyler aranıyordu ama ne olduğunu bilmiyordu. “Her şey tamam işte” dedi. Umursamaz bir şekilde tuzluğun yanında duran tatilgünühuzurluvemutlukahvaltıyapma maskesini taktı, ekmeğine tereyağı sürmeye başladı. Mutfağın çıplak zeminindeki fayanslara ayağındaki sargıların arasından sızan kanlar damlıyordu.